GŁĘBOKOŚĆ:

• PŁYTKA – 5–10 cm; jest to najczęściej podorywka,
• ŚREDNIA – do 10–20 cm; jest to najczęściej orka siewna,
• GŁĘBOKA – 20–30 cm; jest to najczęściej orka przedzimowa,
• POGŁĘBIONA – wykonywana sporadycznie w celu zwiększenia miąższości warstwy ornej; głębokość orki pogłębionej jest większa o kilka centymetrów od stosowanych na danym polu orek głębokich,
• Z POGŁĘBIACZEM – wykonywaną sporadycznie w celu spulchnienia warstwy podornej, zwłaszcza gdy wytworzy się podeszwa płużna; podczas tej orki pług wyposaża się w pogłębiacz,
• ORKA AGROMELIORACYJNA – orka bardzo głęboka (45–60 cm) wykonywana specjalnym pługiem (głęboszem) w celu poprawienia co najmniej na kilka lat niekorzystnych właściwości profilu glebowego.

SPOSÓB WYKONANIA:

• JEDNOSTRONNA – polegająca na dokładaniu kolejnych skib do tego samego brzegu pola; wykonywana jest pługiem obracalnym lub wahadłowym; powierzchnia zaoranego pola jest równa (bez bruzd i grzbietów), a czas wykonania takiej orki krótszy niż przy orce zagonowej,
• W ROZGON – polegająca na dokładaniu skib do brzegów składu; kończy się na środku składu, gdzie powstaje bruzda,
• W ZGON – polegającą na dokładaniu skib do wcześniej wyoranego grzbietu na środku składu; na brzegach składu powstają dwie bruzdy,

• KOMBINOWANA - łącząca orki w skład i rozorywki w celu ograniczenia liczby grzbietów i bruzd na zaoranym polu bez wydłużania jałowych przejazdów,
• W FIGURĘ – rodzaj orki na polach o kształtach nieregularnych zaczynającej się od środka pola równolegle do brzegów specjalnie wytyczonego wieloboku, który zaoruje się najpierw w zgon; orkę tę kończy się na brzegach pola,
• W OKÓŁKĘ - rodzaj orki na polach o kształtach nieregularnych wykonywanej w ten sposób, że zaczynając od brzegów pola orze się je dookoła, a kończy w środku, gdzie małą nie zaoraną część zaoruje się w zgon lub rozgon; zaletą tej orki jest brak bruzd i grzbietów, a wadą pozostawianie omijaków (calizny) na zakrętach i trudności zakończenia orki.
• „ON LAND” – orka likwidująca niekorzystny nacisk kół ciągnika na dno bruzdy, które toczą się po caliźnie; podczas tej orki nie tworzy się podeszwa płużna.

BRONOWANIE

Zabieg uprawowy wykonywany broną w celu płytkiego spulchnienia roli, pokruszenia brył i skorupy glebowej, zniszczenia chwastów, przerwania parowania wody, wyrównania powierzchni pola oraz przykrycia materiału siewnego roślin

Bronowanie może też służyć przykryciu nasion rozmieszczanych podczas aerosiewu oraz redukcji liczby nasion zgromadzonych w glebowym banku nasion poprzez wyciąganie słabo ukorzenionych siewek.

Zabieg bronowania wykonuje się przed przeprowadzeniem wiosennego siewu oraz na polach nieobsianych. Bronowanie przeprowadzone w okresie wiosennym sprawia, że gleba jest w stanie zmagazynować większą ilość wody w powierzchniowej warstwie. Bronowanie powinno odbywać się przy odpowiedniej wilgotności roli – zbyt wilgotna się maże, a zbyt przesuszona – pyli i po zabiegu pozostają niepokruszone bryły.

RODZAJE BRONOWANIA:

• NA CZARNO – silne bronowanie (na krzyż) zasiewów (głównie pszenicy) wykonywane wiosną, jego zadaniem jest zniszczenie skorupy glebowej i chwastów
• PIELĘGNACYJNE – wykonywane podczas pielęgnowania większości roślin uprawnych, jego zadaniami są: zapobieganie tworzeniu się skorupy glebowej lub jej niszczenie, niszczenie wschodzących chwastów, przerzedzenie zasiewów lub pobudzenie ich do intensywnego wzrostu, wymieszanie nawozów z glebą

SIEW

Umieszczanie materiału siewnego w łożu siewnym na zalecanej głębokości i w odpowiednich odstępach, z jednoczesnym przykrywaniem go warstwą ziemi. Siewowi towarzyszą często dodatkowe czynności uprawowe ułatwiające równomierne i wysokiej jakości wschody, takie jak: wyrównywanie, dociskanie lub spulchnianie gleby, wykonywanie bruzdki siewnej, dociskanie nasion lub przykrywanie ich warstwą ziemi, wyrównywanie lub profilowanie gleby.

METODY SIEWU

• RZUTOWY – rozrzucanie materiału siewnego na powierzchni pola, a następnie przykrywanie go bronowaniem (np. zboża) lub dociskanie wałowaniem (trawy); wykonywany jest obecnie za pomocą samolotów i śmigłowców,

• RZĘDOWY – wysiew materiału siewnego siewnikiem rzędowym w rozstawie 8-35 cm,
• PUNKTOWY (JEDNONASIENNY) – umieszczanie pojedynczych nasion w rzędzie w z góry zaplanowanych odstępach; stosuje się dla roślin wymagających dużej przestrzeni życiowej, np. buraków, kukurydzy,
• DOCELOWY (NA GOTOWO) – siew punktowy buraków cukrowych w odstępach niewymagających przecinki,
• TAŚMOWY – odmiana siewu rzędowego, polegająca na tym, że szerokość rzędu, w którym umieszcza się materiał siewny, jest poszerzona do kilku centymetrów; ma to na celu lepsze wykorzystanie powierzchni życiowej roślin,
• PASOWY – modyfikacja siewu rzędowego, polegająca na układzie kilku rzędów w mniejszej rozstawie i szerszej przerwy między nimi, np. dla rzepaku ozimego rozstawy te mogą wynosić 40-10-10-40 cm; siew taki umożliwia przeprowadzenie zabiegów pielęgnacyjnych w szerokich międzyrzędziach,
• GNIAZDOWY – umieszczanie w rzędach, w jednakowych odległościach, po parę nasion, np. kukurydzy, słonecznika, dyni,
• KRZYŻOWY – siew rzędowy przeprowadzany wzdłuż i w poprzek pola pozwalający na bardziej równomierne rozłożenie materiału siewnego i zmniejszenie zagęszczenia roślin w rzędach; można w ten sposób siać len i trawy w uprawie polowej.